Żeby żyć, trzeba wierzyć w
krojenie marchewki
Żeby żyć, trzeba
wierzyć w krojenie marchewki – kroję ją na plasterki, a każdy jawi się
krwawiącą raną mojej niewiary, mojego porażającego wstydu i utraty sensu
istnienia.
Żeby żyć, trzeba
wierzyć w obieranie kapusty – obieram ją z nadgniłych szczątków, a każdy
rozmazuje mi się w dłoniach, jak ta dualistyczna rzeczywistość schizofrenika
łabędzia opisanego kilka opowiadań wcześniej.
Żeby żyć, trzeba
wierzyć w obieranie ziemniaków. Obieram je z łup, boskich idei wzniosłych i
nieśmiertelnych, a w środku zastaję siebie, czyli nic. Nie ma tam modlących
się wiernych i nie ma miłosiernego wysłuchującego Ojca Stworzyciela.
Żeby żyć, trzeba
wierzyć w krojenie cebuli. Kroję ją i płaczę za utraconą wiarą w swoje
istnienie.