To było to drzewo, to było to życie

Człowiek ten upodobał sobie to drzewo od małej siewki, od pierwszego dostrzegalnego kiełkowania, od pierwszej zieloności. Ten jawor posadowił swoje istnienie przy ganku tego pięknego domu na jeszcze piękniejszej górze. Człowiek ten podpierał to drzewo w zimie, kiedy północny wiatr o mało nie przegiął go w kierunku rozpaczy. Poił je w żar lata, kiedy słońce o mało nie wypaliło jego życiodajnej treści. Drzewo to wybujało po latach wspólnej wędrówki z tym człowiekiem i podpierało starą chałupę podczas styczniowych zamieci, a w skwar lata chroniło domostwo pod swym rozłożystym parasolem. Pytacie o ten związek pomiędzy tym człowiekiem a tym drzewem, pytacie, dlaczego to drzewo i ten człowiek?

Ja nie wiem, też jestem bezradny, by to odgadnąć, ale podczas wędrówki na osi czasu i przestrzeni tak pięknie się dzieje, że całym sobą wiesz, że to jest to drzewo, to jest ten pies, to jest ta chałupa i ta góra. Cóż wam mogę jeszcze odpowiedzieć? Nic więcej oprócz tego – to było to drzewo.

Powrót

                                                                                                                                                  R